Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010
Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010
Έκθεση Τρισδιάστατης Φωτογραφίας
Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010
Toulouse-Lautrec
H ιδιομορφία και η ατμόσφαιρα των καμπαρέ και της Art Nouveau αποκαλύπτεται στα μάτια των θεατών της έκθεσης των έργων του Toulouse-Lautrec στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του ΑΠΘ. Με περισσότερα από 170 έργα από Μουσεία όπως το Orsay του Παρισίου και το Toulouse Lautrec στο Albi, καθώς και αφίσες από την συλλογή του Μουσείου Ηρακλειδών αλλά και προσωπικά αντικείμενα του καλλιτέχνη η έκθεση αποτελεί μια υπέροχη εμπειρία με την τέχνη και την εποχή των καφέ και καμπαρέ του Παρισίου στις αρχές του 20ου αιώνα. Θα διαρκέσει μέχρι τις 30/01/11 και το εισητήριο κοστίζει 5 ευρώ. Για παρεταίρω πληροφορίες για το ωράριο της έκθεσης επιστεφτείτε την ιστοσελίδα του Τελλόγλειου Ιδρύματος Τεχνών . Επίσης εκτείθονται τα χαρακτικά και σχέδια του Δημήτρη Γαλάνη και υφάσματα του Γιάννη Τσεκλένη για μια σφαιρική ματιά της Belle Epoque.
Σάββατο 21 Αυγούστου 2010
Kiss-ως
Έχασε κάθε αίσθηση του χρόνου. Άνοιξε τα μάτια της και είδε μπροστά της έναν άνδρα. Κάπου τον ήξερε. Α, ναι τον είχε δει σ΄ ένα όνειρο της. Ή μήπως δεν ήταν όνειρο;
Άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει, μα δεν βγήκε κουβέντα. Κάτι την εμπόδιζε. Ένα μαντήλι δεμένο γύρω από το στόμα της. Όχι δεν είναι μαντήλι. Ταινία είναι. Ούτε. Ούτε. Είναι κισσός πλεγμένος μαζί με τα μακριά της μαλλιά.
Κισσός; Είμαστε σίγουροι; Ναι, κι ας θυμίζει την Ραπούνζελ το φυτό. Ένα κλαδευτήρι. Ένα τώρα. Όσο τον κόβεις μεγαλώνει αυτός ο κισσός. Αλλά αυτό κάνει αυτός ο άντρας. Κόβει τον κισσό που της δένει επιμελώς το στόμα για να μην την πνίξει. Αλλά γιατί την θέλει ζωντανή; Είναι η κούκλα του. Αυτή που του δίνει ύπαρξη. Γιατί δεν την αφήνει να μιλήσει; Θα του πει πολλά; Θα του πει πράγματα που πονάνε; Όχι, θα του πει γλυκόλογα και τα φοβάται.
Κάθε φόρα που ακούει γλύκα λόγια χάνει το χρώμα του. Θέλει να κλείσει τ’ αυτιά του. Και την κρατάει εκεί δικιά του. Σκέτο. Χωρίς γλυκόλογα και αηδίες. Μόνο να την βλέπει, να της κόβει τον κισσό. Του φτάνει. Κι ας είναι γι αυτή ο άντρας των ονείρων της. Τον έχει δει σε όνειρο είναι σίγουρο. Τον είδε να την σκοτώνει. Να τις καταφέρνει ένα τελευταίο χτύπημα με ένα εργαλείο.
Τι είναι όμως αυτό που κρατάει στα χέρια του; Φτυάρι; Όχι. Ούτε φτυάρι, ούτε τσάπα είναι. Είναι ένα κλαδευτήρι. Τον βλέπει και ξέρει τι θα γίνει. Δεν μπορεί να του φωνάξει. Έχει κλεισμένο στόμα. Ψελλίζει ένα «Καλέ μου». Στον ήχο του ο άντρας την κοιτά αποσβολωμένος. Το βλέμμα του βαθιά γλυκαίνει. Είναι γι αυτόν. Μόνο γι αυτόν. Καλέ… όχι δεν είναι καλός. Τον προσβάλει πολύ. Δεν είναι καλός. Μαζί με την κραυγή «Δεν είμαι καλός» έπεσε και το κλαδευτήρι με φόρα στο κεφάλι της. Δεν ήταν καλός, μα ήταν πράγματι ονειρεμένος άντρας.