Έχασε κάθε αίσθηση του χρόνου. Άνοιξε τα μάτια της και είδε μπροστά της έναν άνδρα. Κάπου τον ήξερε. Α, ναι τον είχε δει σ΄ ένα όνειρο της. Ή μήπως δεν ήταν όνειρο;
Άνοιξε το στόμα της για να μιλήσει, μα δεν βγήκε κουβέντα. Κάτι την εμπόδιζε. Ένα μαντήλι δεμένο γύρω από το στόμα της. Όχι δεν είναι μαντήλι. Ταινία είναι. Ούτε. Ούτε. Είναι κισσός πλεγμένος μαζί με τα μακριά της μαλλιά.
Κισσός; Είμαστε σίγουροι; Ναι, κι ας θυμίζει την Ραπούνζελ το φυτό. Ένα κλαδευτήρι. Ένα τώρα. Όσο τον κόβεις μεγαλώνει αυτός ο κισσός. Αλλά αυτό κάνει αυτός ο άντρας. Κόβει τον κισσό που της δένει επιμελώς το στόμα για να μην την πνίξει. Αλλά γιατί την θέλει ζωντανή; Είναι η κούκλα του. Αυτή που του δίνει ύπαρξη. Γιατί δεν την αφήνει να μιλήσει; Θα του πει πολλά; Θα του πει πράγματα που πονάνε; Όχι, θα του πει γλυκόλογα και τα φοβάται.
Κάθε φόρα που ακούει γλύκα λόγια χάνει το χρώμα του. Θέλει να κλείσει τ’ αυτιά του. Και την κρατάει εκεί δικιά του. Σκέτο. Χωρίς γλυκόλογα και αηδίες. Μόνο να την βλέπει, να της κόβει τον κισσό. Του φτάνει. Κι ας είναι γι αυτή ο άντρας των ονείρων της. Τον έχει δει σε όνειρο είναι σίγουρο. Τον είδε να την σκοτώνει. Να τις καταφέρνει ένα τελευταίο χτύπημα με ένα εργαλείο.
Τι είναι όμως αυτό που κρατάει στα χέρια του; Φτυάρι; Όχι. Ούτε φτυάρι, ούτε τσάπα είναι. Είναι ένα κλαδευτήρι. Τον βλέπει και ξέρει τι θα γίνει. Δεν μπορεί να του φωνάξει. Έχει κλεισμένο στόμα. Ψελλίζει ένα «Καλέ μου». Στον ήχο του ο άντρας την κοιτά αποσβολωμένος. Το βλέμμα του βαθιά γλυκαίνει. Είναι γι αυτόν. Μόνο γι αυτόν. Καλέ… όχι δεν είναι καλός. Τον προσβάλει πολύ. Δεν είναι καλός. Μαζί με την κραυγή «Δεν είμαι καλός» έπεσε και το κλαδευτήρι με φόρα στο κεφάλι της. Δεν ήταν καλός, μα ήταν πράγματι ονειρεμένος άντρας.
