Βγήκε από το σπίτι της και κάλυψε τα χέρια της. Δεν είχε γάντια. Τα έχωσε βιαστικά μέσα από τα μανίκια για να τα προστατέψει από το κρύο. Έκανε δυο τρία σχέδια με την ανάσα της στον αέρα. Θυμήθηκε τα παιδικά της χρόνια. Με τα χέρια μες τα μανίκια και με γρήγορο βήμα άλλαξε διάθεση. Έπρεπε να προλάβει το λεωφορείο. Τι νόημα έχει για που. Το σημαντικό ήταν να το προλάβει. Κατηφόρισε το ποτάμι γλιστρώντας στο παγωμένο χιόνι. Σχεδόν έτρεχε. Το χιόνι που κρύβει κάθε ήχο, την έκανε να αργήσει πολύ να ακούσει τα βήματα πίσω της. Δεν σταμάτησε. Περαστικός σκέφτηκε. Συνέχισε με σθένος μέχρι το τέρμα του λεωφορείου. Έφτασε με κομμένη την ανάσα. Το τέρμα αδειανό. Έφτασε πριν το λεωφορείο. Πίσω της σταμάτησαν και τα βήματα που άκουγε. Γύρισε από το δυνατό λαχάνιασμα. Ένα ζευγάρι μάτια έντονα, που την κοιτούσαν έντονα. Τον είδε να ψάχνει τις τσέπες του. Έβγαλε ένα ζευγάρι γάντια και τα άπλωσε προς το μέρος της. "Δικά σου. Σου πέσανε. Σ' ακολουθούσα να στα δώσω." Δεν μπόρεσε να του αρνηθεί. Να του πει ότι δεν ήταν δικά της. Μόνο τον κοιτούσε. Άπλωσε το χέρι από ένστικτο και τα πήρε, όπως πήρε και το φως από τα υγρά του μάτια μαζί της όταν έφευγε με το λεωφορείο. Ακόμα την κοιτούσε από την άκρη του δρόμου να φεύγει. Δεν του είχε πει κουβέντα. Ούτε ένα ευχαριστώ για τα υγρά μάτια του. Τα τόσο όμορφα υγρά του μάτια.
