Why cinema now?

Γιατί σινεμά τώρα μας ρωτά και αναρωτιέται το φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που κλείνει αισίως 50 χρόνια ζωής. Με την ερώτηση αυτή προτείνεται η αναζήτηση της ουσίας του σινεμά και η ανάγκη ύπαρξης του. Ένας φίλος αντιπρότεινε εύλογα "Γιατί όχι τώρα;". Τι λοιπόν άλλαξε για να αναρωτιόμαστε για τον λόγο ύπαρξης του σινεμά; Μια επιπόλαιη δικαιολογία θα ήταν η ολοσχερής εξάρτηση μας από την τηλεόραση. Όμως ενόσω το επίπεδο των τηλεοπτικών προγραμμάτων χωλαίνει όλο και πιο πολύ, μου είναι αδύνατο να πιστέψω ότι οι άνθρωποι έχουν απολέσει σε τέτοιο βαθμό την κριτική και αισθητική τους ικανότητα ώστε να γεμίζουν την ψύχη τους μόνο με τα τηλεοπτικά παράγωγα. Συνεπώς, κάτι άλλο βαθύτερο μας κάνει να αναζητάμε την ουσία της κινούμενης εικόνας, την ουσία της αφήγησης. Το ερώτημα λοιπόν πρέπει να επαναδιατυπωθεί ως "Γιατί να αφηγούμαστε κάτι; Τι καινούργιο έχουμε να πούμε;" Το ζήτημα αυτό αφορά την τέχνη εν γένει και καταδεικνύει την σχέση του αλλοτριωμένου μας είναι με το σημερινό κόσμο. Η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο μέσω της επαφής με την τέχνη. Ας επανεντοπίσουμε την σημασία του σινεμά μέσα από το φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου, γιατί ίσως έτσι οδηγηθούμε σε χρήσιμα συμπεράσματα αυτογνωσίας.
Πρόγραμμα και πληροφορίες θα βρείτε εδώ.
Οι δικές μου προτάσεις για θέαση είναι:
-Όλοι οι άλλοι, Maren Ade
-Το κορίτσι κάνει μπάμ, Bradley Rust Gray
-Το λουλούδι της ερήμου, Sherry Hormann
-Ξέστρωτα κρεβάτια, Alexis Dos Santos
-Ο χτύπος που έχασε η καρδία μου, Jacques Audiard
-Μικρές εξεγέρσεις, Κυριάκος Κατζουράκης
-Θέλει εξάσκηση, Kyle Patrick Alvarez
Καθώς και τις ταινίες του Werner Herzog και του Goran Paskaljevic
Δείτε και την εικαστική έκθεση του Φεστιβάλ που περιλαμβάνει έργα των σπουδαστών των τμημάτων Καλών Τέχνων Αθήνας, Θεσσαλονίκης και Φλώρινας.