Πρόσφατα με συμβούλεψαν να αποβάλλω την "θεωρητική" μου ματιά και να επικεντρωθώ στην "πρακτική" μου πλευρά. Κι αυτό όχι σε προσωπικό επίπεδο, αλλά στην σχέση μου με την τέχνη. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η προτροπή.
Γιατί κάποιοι εμμένουν να αναπαράγουν τα γνωστά (και λανθασμένα κατά την γνώμη μου) καλούπια του "θεωρητικού" και του "πρακτικού" αντικειμένου;
Ένας καθηγητής μου έλεγε ότι είναι πολιτική της πολιτείας για να διαιρεί τα μυαλά και να υποβιβάζει την δύναμη τους, οπότε ως τέτοια είναι άκρως επικίνδυνη. Και όντως το βρίσκω φύσει αδύνατο να προσπαθεί κανείς να κλικλάρει το μυαλό του προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση, σαν να είναι διακοπτάκι του φωτός.
Η αντίληψη, η δημιουργικότητα, η ευρηματικότητα, η έκφραση και χίλιες δύο άλλες δραστηριότητες είναι διεργασίες της νόησης, είτε αυτές μετουσιώνονται σε λόγο, είτε σε έργο, είτε και στα δύο. Η πηγή παραμένει μια και είναι το ανθρώπινο είναι στο σύνολο του.
Εκτός κι αν είμαι τόοοσο λάθος εγώ και οι διακρίσεις αυτές είναι πραγματικότητα υπαρκτή κι όχι επιβεβλημένη.
In any case, ποιός μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι σε θέση να κατατάξει την τέχνη αποκλειστικά σε μια και μόνο κατεύθυνση;
Γιατί κάποιοι εμμένουν να αναπαράγουν τα γνωστά (και λανθασμένα κατά την γνώμη μου) καλούπια του "θεωρητικού" και του "πρακτικού" αντικειμένου;
Ένας καθηγητής μου έλεγε ότι είναι πολιτική της πολιτείας για να διαιρεί τα μυαλά και να υποβιβάζει την δύναμη τους, οπότε ως τέτοια είναι άκρως επικίνδυνη. Και όντως το βρίσκω φύσει αδύνατο να προσπαθεί κανείς να κλικλάρει το μυαλό του προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση, σαν να είναι διακοπτάκι του φωτός.
Η αντίληψη, η δημιουργικότητα, η ευρηματικότητα, η έκφραση και χίλιες δύο άλλες δραστηριότητες είναι διεργασίες της νόησης, είτε αυτές μετουσιώνονται σε λόγο, είτε σε έργο, είτε και στα δύο. Η πηγή παραμένει μια και είναι το ανθρώπινο είναι στο σύνολο του.
Εκτός κι αν είμαι τόοοσο λάθος εγώ και οι διακρίσεις αυτές είναι πραγματικότητα υπαρκτή κι όχι επιβεβλημένη.
In any case, ποιός μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι σε θέση να κατατάξει την τέχνη αποκλειστικά σε μια και μόνο κατεύθυνση;
2 σχόλια:
αυτοί είναι ανούσιοι διαχωρισμοί (για να μην πω πιο βαριά κουβέντα που δεν αρμόζει σε ένα τόσο όμορφο blog).
γιατί πρέπει κανείς να διαλέξει, αντί να ακολουθεί μια διαλεκτική σκέψη (και πράξη);
πρακτικές απώντος θεωρητικού υποβάθρου είναι ανούσιες, έως και επικίνδυνες.
πόσο μάλλον στην τέχνη, όταν τα ανθρώπινα τεχνουργήματα υποτίθεται πως προσπαθούν να διαρήξουν ακριβώς αυτό το δυσμετακίνητο πλαίσιο και να προβάλουν στο πραγματικό την επιθυμία, το όνειρο, τη σκέψη..το "θεωρητικό".
χαρακτηριστικό παράδειγμα, κατά την προσωπική μου άποψη, αποτελεί η "κοκκινη και μπλε" καρέκλα του Gerrit Ritvelt, για την οποία έχει ειπωθεί ότι "μπορεί να μην αναπαύεται καλά το σώμα, αλλά σίγουρα βρίσκει ησυχία το πνεύμα".
Αν ίσχυει λοιπόν η προτροπή που δέχθηκες (και δεν το εννοώ υπό μια φουνξιονιλιστική προοπτική), δεν θα είχαμε την τύχη να βλέπουμε τέτοια τεχνή-ματα.
Χαίρομαι που συμφωνείς και επαυξάνεις!
Πολύ όμορφη η καρέκλα του Ritvelt και όπως κάθε γνήσιο έργο τέχνης η πνευματικότητα της αποτέλει την ουσία της. Αν αφαίρεσουμε αυτό το πνευματικό στοιχείο από την τέχνη τι τελικά της απομένει;
Τίποτε πέρα από την υλικότητα της. Η υλικότητα όμως χαρακτηρίζει και τα απλά αντικείμενα...
Δημοσίευση σχολίου